Σάββατο 4 Απριλίου 2009

Ο... γραφιάς



Σ' ένα βράχο καθισμένος στην άκρη του βουνού, ατενίζω το πέλαγος - όσο φτάνει το μάτι μου - και κάτω το ψαροχώρι με τα καΐκια, άλλα στο λιμάνι αραγμένα και άλλα να πλησιάζουν. Κόσμος περπατά στην ακροθαλασσιά για βόλτα ή για ουζάκι σε μια απ' τις παραδοσιακές ψαροταβέρνες που είναι εκεί, χειμώνα καλοκαίρι, με ή χωρίς πελάτες και περιμένουν...
Σαν ζωγράφος που πέτυχε το καλύτερο τοπίο και θέλει για πάντα να το «φυλακίσει» στον καμβά του και μια σηκώνει το κεφάλι του και παρατηρεί και μια σκύβει στο καβαλέτο του, επιλέγοντας χρώμα και πινέλο κι ακουμπά την ψυχή του με την άκρη των δακτύλων του.
Αέναη προσπάθεια του γραφιά να προσπαθεί ν' αφήσει κάπου την ψυχή του, λες κι έχει ανάγκη να ορίσει το χώρο που κινείται, σαν τα σκυλιά που αφήνουν παντού τα σημάδια τους, οριοθετώντας το δικό τους χώρο, όπου απαγορεύεται να κινούνται άλλοι!
Ή ν' αδειάσει όσα η ψυχή του κουβαλά, αλλά σε μέρος απάγκιο, προφυλαγμένο απ' όσα κακά μπορούν να τη βλάψουν. Σαν να είναι στοίχημα - ποια ανάγκη, τάχα; - αν θα γυρίσει ποτέ να την αδειάσει για να μπορεί να δώσει κάτι από κείνον.
Είναι δικός μου ο βράχος αυτός! Ακούμπησα τα πόδια μου, τα χέρια μου, έγειρα το κεφάλι μου, σαν διάλειμμα, για να γεμίσει πάλι σκέψεις! Και πάλι το σήκωσα για να τ' αδειάσω πάνω στα χαρτιά μου.
Σαν έρωτας! Σαν χυμοί που εγκαταλείπουν τη θέση τους κενή σε άλλους που τη διεκδικούν και θέλουν να φύγουν με τη σειρά τους στο ίδιο ταξίδι....
Αδειάζεις την ψυχή σου και τη γεμίζεις πάλι! Γιατί άδεια δεν μπορεί να ζήσει και γεμάτη πάλι, βαραίνει και φουσκώνει. Είναι ζωντανή! Μιλά και θέλει να την προσέχουν: «Βοήθεια, μη μ' αφήσεις γεμάτη και… μη μ' αδειάσεις τελείως». Σαν τα παιδικά παιχνίδια στην άμμο με τα κουβαδάκια.
Και μη τολμήσεις να της πεις ότι βαριέσαι! Όση καλοσύνη κρύβει μέσα της, τόσο σκληρή μπορεί να γίνει όταν την προσβάλεις: «Εγώ είμαι εδώ, παρέα σου πάντα, όποτε κι όταν με χρειαστείς και το μόνο που σου ζητώ είναι να με σκέφτεσαι και να με φροντίζεις. Γιατί αρνείσαι ν' αγαπάς και να δίνεις;»
Και πώς να τ' αποτυπώσεις όλα αυτά στο χαρτί; Με ποιο τρόπο να δώσεις στις λέξεις το νόημα που θέλεις; Ποιες λέξεις ξέρει η ψυχή; Όσο και να 'ψαξα - κι έψαξα πολύ - δεν το βρήκα. Γιατί, πώς να γράψεις όλα αυτά που θέλει, αυτά που θέλεις, την ώρα που τα βλέπεις και τα νιώθεις; Μπορείς να κάνεις κάποιον κοινωνό αυτής της μοναδικής πραγματικότητας;
Γι' αυτό πολλές φορές δεν γράφω εκείνη την ώρα. Γιατί ξέρω πως θα περάσει και θέλω να γίνω ένα μαζί της· για να ζήσω σ' όλο του το μεγαλείο το «κάτι» της στιγμής που φεύγει κι όχι να το παρατηρώ αμέτοχος για να το μεταφέρω στα χαρτιά μου. Για να μη το διακόψω την ώρα που συμβαίνει και θέλω να το ζήσω, όσο μικρό ή όσο μεγάλο κι αν είναι. Κι όσες όμορφες λέξεις κι αν γράψω, εκείνη η στιγμή θα φύγει όπως ακριβώς ήρθε και δε θα προλάβω...

5 σχόλια:

monahikoslikos είπε...

Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε... δηλαδή

ΣΩΜΑ ΠΟΥ ΧΟΡΕΥΕΙ είπε...

Γεράκο εύχομαι να υπάρξουν κι άλλες τέτοιες στιγμές και να μην αφήσεις ποτέ την ψυχή σου να αδειάσει...Γιατί το γέμισμα είναι δύσκολο φίλε μου...

Αυτά από μένα!!!

Καλό Σαββατοκύριακο!!!

:-)

evi είπε...

Γέρο πέρασα τυχαία από δω και σε διάβασα πριν μερικές μέρες και θέλω να σου πώ πως μ΄αρέσει πάρα πολύ ο τρόπος που γράφεις αλλά και οι σκέψεις σου φυσικά.Αν σε είχα βιβλίο στα χέρια μου θα σε διάβασα χωρίς διακοπή μεχρι να τελειώσεις και να πάω στο επόμενό σου.!

ΣΩΜΑ ΠΟΥ ΧΟΡΕΥΕΙ είπε...

ΓΕΡΟ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;;;ΖΕΙΣ;;;

monahikoslikos είπε...

Μπα, θα πέθανε ο καημένος, ήταν και μεγάλος πλησίαζε τα ...50!